Sazlıklardan havalanan bir ördek gibi sesin
Ürkek şaşkın kararsız duyuyorum
Ve sen bir gökkuşağı kadar güzelsin
Rengarenk ve az sonra gidecek görüyorum
Ve ben yağmurlar altında bir yolcu
Islak yorgun tutkulu yürüyorum
Devamını Oku
Ürkek şaşkın kararsız duyuyorum
Ve sen bir gökkuşağı kadar güzelsin
Rengarenk ve az sonra gidecek görüyorum
Ve ben yağmurlar altında bir yolcu
Islak yorgun tutkulu yürüyorum
Teknoloji kullanımı ve 'makineleşme' arttıkça, insanın yalnızlaşması ve giderek hem kendine, hem de topluma yabancılaşması artıyor...
Toplumsal dinamizmle bağları koparan insan, asosyal biri olmaya doğru hızlanır... Kendi ihtiyaçlarını karşıladıkça, 'kendime yetiyorum' hissine kapılır.. Artık iş ve zorunlu karşılaşmalar dışında diğer insanlarla teması kesilir...
Peki.. Hemen hepimiz 'sevginin en önemli gereksinim olduğu' kanısında değil miyiz? Kesinlikle..
O zaman 'yalnızlaşan' kişi o sevgiyi kiden karşılıyor acaba?
'- Kendinden...' Başka nereden olsun...
İşin bir tarafı, belki de pek dile getirilmeyen tarafı, yazdıklarım..
Narsisizm, toplumla kaynaşan, sürekli temas halinde olan kişilerin de hastalığıdır.. Belki 'şımartılmış' olmanın, belki de 'itilmiş' olmanın sonucudur.. Ama düşünceme göre karakter/Özyapı ürünü olduğu bir gerçektir...
Narsist kişilik, iticidir... İlişkilerinde soğuktur. Suçlamaya ve aşağılamaya her zaman meyillidir... Çıkarına dokunan en ufak eyleme anında tepki verir...
Bu nedenle geçimsizdir, sorunludur... Elbette 'tam bir bencildir...'
Benden de bu kadar Önder... Önemli bir konuyu işlemişsin..
Tebrik ederim Kardeşim..
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta