Kollarımı uzatsam
Göğe erişirim
Ayaklarımı sarkıtsam sandalyemden
Magma çok yakın
Hissedebilirim sıcaklığı
Uzatsam buradan dudaklarımı
Karanlık geceden göğe yükselen tek şey kahkahalardı
Ve sadece elle tutulası kadar somuttular
Yaşam belirtisi yoktu
Ben bir zorunluluklar abidesiyim
Hiç istemedim bütün bunları
Sonuçları düşünmeyi hiç sevmedim
Buralardan uzaktayken sen,
Sonsuz bir cehennem olur hayatım.
Geçit vermeyen çemberler
Küçültürler çaplarını.
Dilsiz sokaklarda bir pencere açılır;
Şehirden yükselen haylaz dumanı,
Terk edilmiş köhne bir evim ben.
Etrafımı saran sarmaşıklar mı yoksa bu insanlar
Çok şey istemiyorum;
Kırık camlarımdan içime sızan güneşim ol.
Yoksun şimdi, soğuk ve karanlığım, üşüyorum.
Beni saymaktan usandığım günlerde,
Bir inci asaletiyle doldurdu
Kırmızı gök yüzünün uslanmaz taneleri
Kalbimin orta yerinde peydahlanmış damarı
Kristalleşti rakı içindeki buzlar
Plansız bir hüzün geldi sonra
Serin kollarıyla kök saldı ruhuma
Gri olsaydı da
Olmasaydı da farketmezdi
Siyah da aynı
Uçabiliyordum ya
Gerisini tartışmanın anlamı yoktu
Açlık, unutulabilirdi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!