Çağın Leyla'sı Şiiri - Veysi Atıcı

Sensin Leyla’sı
Sıcak namlularla biçimlenen çağın
Sen…
Kurak yazlara serilen ovalardasın,
Terinde zifir kokar fesleğen…
Çoktan yitip gitmiş aylı gecelerin özlemiyle
Çiy tanesi diye,
Yakamoz diye,
Buğusu diye yeniden dirilen toprağın,
Durmadan
Bir acı kök budar ellerin.
Bıçaklanır,
Bıçaklanır,
Bıçaklanır oysa
Durmadan ellerin.
Siyah, simsiyah bir bulut büyür gözlerinde
Kirpiklerinde mahpus bir Fırat büyür,
İçinde durmadan büyüyen Kerbela’ya
Sıcak Akdeniz’in tuzu dökülür,
Kan kırmızısı bir kelime saplanır dudaklarına;
Kor…
Bağırsan
Sesine karanlıklardan sirenler yağar;
Susarsın.
Ben Mecnun,
Ben deli, ben naçar,
Ben, adını sır gibi saklayan kelimeye vurgun,
Ah, beni deli eder suskunluğun.

Ah yar, ey yar,
Boz bulanık bu ırmaklar
Böyle nereye akar,
Ay ışıdıkta
Zeytin dallarına neden yürür akrepler
Ve kimin için çatlar,
Kimin,
Doğurmaya tatmayan
İncecik boyunlu bu kısraklar.

Nasıl da tersine döndü
Yıllar yılı süren akış.
Çekip gitti çiçekli, yağmurlu bahar,
Bir sinsi duman gibi gelip oturdu kış.
Şimdi, her akşam
Çıplak tepelerin üstüne
Bir mavi ayaz iner;
Serçeler üşür,
Üşür zeytin ağaçlarının karaltısı,
Sen üşürsün.
Yüreğinde
Soğuk
bir
çakıl
üşür durmadan,
Gözlerinde mavi bir ay solar her gece,
Her gece
Uzaklara
Çok uzaklara
Bir turna göçüp gider
Ve yıldızları talan yemiş göğünde
Her akşam
Yarılanmış bir güneş ölür.
Boğazında ateşten bir sözcük büyür durmadan;
Ah, beni deli eder suskunluğun,
Yine de
Suskunluğuna sığınırım,
Ve badem çiçeklerine,
Ve henüz söylenmemiş kelimelerin koynunda
Mercan gibi ışıldayan umuda.
ve başaklara
ve adını bir giz gibi saklayan sözcüklere…

Sensin Leyla’sı
Sıcak namlularla biçimlenen çağın
Sen…
Kurak yazlara serilen ovalardasın,
Terinde zifir kokar fesleğen…
Ben deli, ben divane, ben Mecnun,
Ben, gözlerinde parlayan umuda vurgun…