Çağın Kapanışı Şiiri - Eray Mutlu

Sular akıyordu, bir ormanın içinde,
ve yaşıyordu insan-dostları beraberce.
Kamplar yapılırdı vadinin her yerinde, asla yakalayamadığınız,
kimi zaman da destanlar yazılırdı savaşçıların keskin gözleri ve parlak zırhlarıyla,
ışığını aydan alan.
Küçük-insanlarla festival düzenlendi ilk ve son kez, kinden uzak.
Daha da batıda asil-kan yaşamaktaydı,
onlar da insan dostlarıydı ve yüce kardeşlik kurulmuştu orada.
Kara bir musibet sona ermişti daha yeni,
koca ayaklı ufaklıklar tarafından.
Yaşarlardı tüm olan bitenden bağımsız,
meraklı, sakar ve cesur olanlar dışında.
Şarkılar söylemeyi severlerdi, yazmaktan tiksinmişlerdi gerçi,
kan ve kemikle doluydu hikayeler.
Toplanmıştı ak-ağacın etrafında, ve tahtın önünde, insanlara ait olan, herkes.
Sakallarında güneşin parıltısı olana tacı takıldı ihtiyar bir elçi tarafından,
ve kavuştu aşıklar, derin bir mazisi olan ve hatırlatan dünyanın erken çağını.
Boyunlar eğildi ufaklıklar karşısında, ve süzüldü Valda'nın gözyaşları,
büyülü bir gemi kalktı ve devretti tüm umutları insanoğluna.