Çağıldayan Ses Şiiri - Muzaffer Taşdemir

İndirdik hayatı ümitle,
Şehirlere dağlardan.
Betonlara gizledik ayak izlerini
Futbol oynadık bilgisayarda,
Sanal tezahüratlar dinledik kayıttan.

Yumurta kabuğu kadar düz ve sert,
Paskalyalardan renkli duvarlar boyadık.
Rüzgârları kilitledik camlar ardına,
Kokuları parfümlerle kodladık.
Ağaçlar küçüldü, saksılarda,
Kuş seslerini kayda aldık,
Her şey uslandı.

Buğday tarlaları, meralar, otluklar,
Dallarda kızılcıklar kirazlar,
Çiğdemli yamaçlar, kekikli dağlar,
Hanımeli, gelincik, menekşe, ısırgan,
Ve papatyalar,
Hızını artırdıkça arabaların,
Kaldılar uzaklarda,
Uzaklaştılar.

Vişne, çilek, kayısı, erik şeftali,
Ruhu alınmış cesetler gibi,
Kutulara basılmış bir kaç resimle,
Aromatik, otomatik biçimde,
Dallarına uzanacak elleri,
Bekledi gözü gibi,
İhanet görmüş sevgilinin,
Gözleri gibi.

Usandı yollarda yorgun pınarlar,
Olukları kimseler tıkamadı,
Avucuyla su içen de kalmadı,
Paçasından çamur yıkayan da.
Ne ıspanaklar, pırasalar,
Ne yün ıslandı.
Sular çağladı bilek gibi, poyradan,
Bakan olmadan.

Ne çobanlarda aba,
Ne samanlıkta yaba,
Ne tırmık, ne kazma ne testi,
Çeşme önünde çağıldayan sesi,
Plastik kapaklı şişeler kesti.