Çağdaşlık Denen İllet

Kahır yükler gönlüme, yaprakların inişi
Elveda sözü gibi acı verir yanarım
Bir köşede üşüyen güz gülüyle donarım
Dikenden yol açılır yol boyunca önüme
Bulutlar engel olur, yeni doğan günüme
Sandalları seyreder, kendimce eğlenirdim
Karşı ki çoraklaşan topraklarda bir zaman
Ağlarım üzerine, diz çökerek her zaman
Fosilleşen balıklar, kahrından yakan güneş
Zamane insanının, zehrinden bıkan
güneş...
Koynunda kurbağalar, bağrında gövel
ördek
Çay ağzında oynayan, deniz renkli balıklar
Hepsi muhterislerin yüzünden yok oldular
Dur diyen yok onlara, ne devlet ne de millet
Bitirdi tabiatı, çağdaşlık denen illet