Sevmek…
Acımasız bir hayatı yaşarken,
gökyüzünün hep karanlık olduğu bir zamanda…
Sevdalanmak…
Çılgınca ve delicesine…
Sen; Nemli gözlerimin parıldayan güneşi...
Sen; İsteksiz kalbimin açılan menekşesi...
Sen; Halsiz bedenimin kımıldayan hücresi...
Sen; Acımasız beynimin bitmeyen neşesi...
Sen; Lanet gecelerimin susmayan tek sesi...
Yine rüyamda gördüm seni...
Siyah beyaz bir film gibiydi sanki,
başrollerini senin ve benim oynadığım...
Bir sahne vardı,
kainatın en güzel yerindeydik,
ya da bir cennet bahçesi...
Gece yine çöktü bütün hüznüyle şehrin üstüne…
Ben yine hücremdeyim…
ve yine ürkütücü sessizliğim,
soğuk yalnızlığımla beraber…
Karanlığın efkarı doluyor hücreme yavaş yavaş…
Bir ses geliyor derinlerden,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!