Bazen neyin ne olduğunu düşünemeyecek kadar yoruluyorum hayatta...
Bazende çiçek açsa gülümseyecek kadar neşeliyim aslında
Bazen elinden oyuncağı alınmış kız çocuğu kadar masum,
Bazende önümde ağlayan insanı hiç bir şey yapmadan izliyecek kadar kötü.
Canım yansa bir ah çekemeyecek kadar suskunum.,
Kaldırım kenarı oturmuş dilenci kadar yanlızım
Birazda hüzünlüyüm aslında elinden umutları alınmış,
Küçüklüğünden beri kendiyle savaşmış.
Zaman geçtikce güveni kırılmış
Sebepsiz yere insanlardan soğumuş
Artık üzülmek yok dedikten sonra defalarca üzülmüş.
Derdini anlatmak yerine delik delik kaçanlardan,
Kendi içinde kaybolmuş benliğini arayanlardanım ben.!
Kayıt Tarihi : 7.9.2015 22:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!