Anneme göre 23, nüfus kağıdına göre 24 ü olan bir Nisan günü açmışım dünyaya gözlerimi İstanbul'da.Çocukluğumun bir kısmı Balat semtinde geçti. O zamanlar pek umursamadığımız şimdilerde popüler olan Fener Rum Patrikhanesinin dibinde başladım ilkokula...Parke taşlı yollarda oynarken kanayan yaralarımın beni bir ömür boyu bırakmayacağını hiç hesap etmemiştim.
Daha sonra ilkokula şimdilerde çocukların oynamak için bir karış bile yeri kalmadığı ama o zamanlar tarla bahçe dolu Bağcılar'da devam ettim. Ve bu yüzden ne zaman oraya gitsem hep kendimi şanslı hissetmişimdir.Issız bir yerde oturmuş olmanın güzelliğini yaşarken aynı zamanda 12 Eylül öncesi zorluklarını da yaşamadık değil...gerçi çocuktuk belki ama şimdiki delikanlılardan daha bilinçliydik bazı konularda.
1980 ihtilali sadece bu ülke için değil o dönemde ergenlik çağını yaşayan şimdilerde 30 lu yaşlarda olan insanların beyinlerinde ve yürekleri için de bir ihtilal olduğuna inanırım. Çünkü sonraki dönemde başlayan yozlaşmadan dolayı arada kalmış ne öncesine ne sonrasına ait olmayan bir gençliğin mensubuyum ben.
1987 yılında bir üniversiteli olma sevdasına okudum Tıp fakültesini.Kişiliğimi arama ve bulma sevadasına kaçtım o çok sevdiğim İstanbuldan...O sevdiğim şehriyarda hiç sevdiğim olmadı...olamadı belki de...
1994 yılında Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesinden mezun oldum.Asıl hayatın başladığı bir başlangıçtı o...Ve sonra hayatla ben hep birbirimize yalan söyledik... ve bugünlere kadar geldik işte....
Yazdıklarımı belki şiir olarak görüyorsunuz ama benim yazdıklarım belki hayatla kavgam esnasında geçen diyalogların kağıda dökülmüş kısa kısa hikayeleri.Ya da bazen dost bulmadığımda derdimi paylaştığım kalemin boş boğazlığı...
Yine de seviyorum hayat seni... Sen beni hiç sevmesende...
Şiir tadında günler sizlerin olsun
mail: [email protected]
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!