Caddelerde Asılı Kalan Hayaller

Bu kentin çürümüş kaldırımlarında yürüdük,
Ve ayak izlerimizi yağmurun silmediği sokaklarda,
Her adım bir ezgiye dönüşürdü, eski taşların üstünde.
Bir yangındı bazen, hani kısık bir soluk gibi
Büyüyen ağaç kökleri arasında saklanan
Ve unutulmuş hayalleri arayan bir umuttu.

Sen, devrim gibi gözleri parlayan kadın,
Elleri çiçek açan bahar gibi,
Kıyısında durduğun o eski köprünün üstünde
Göğe haykıran eski bir aşk şiiriydin belki.
Ellerin, kirlenmiş bir denize elveda diyen kuşlar gibi
Titreyen gökyüzünde asılıydı hep.

Arka sokaklar, hırçın rüzgarların kıvranarak dolandığı,
Bir mahkumun duvara çizdiği işaretler gibi karışık,
Ve şehirde bir ağıt yankılanırdı geceye:
Senin gözlerin, kırık aynalarda yüzünü arayan,
Ve her yansıma eski bir sevdaya dönen
Bir kederdi bazen, ardında kalan gölgeler gibi.

O sararmış fotoğraflarda, eski bir sinema salonunda
El ele tutuştuğumuz o anı hatırlıyorum.
Siyah beyaz ve unutulmuş bir dünyada,
Bir film karesi gibi donmuş zaman,
Yırtık perdelerde asılı kalmış gözlerinle.
Ayrılıklar ve kavuşmalar, iç içe geçmiş o anlarda
Senin nefesin bir şehrin içinde çırpınan.

Baktıkça ufka, bir dalgakıranın ucunda
Görmediğimiz yüzler, duymadığımız sesler vardı.
Ve sen, ellerinle ufkun çizgisini yokladığında,
Gözlerinde yanan o eski yangınlar gibi,
Herkesin gittiği ama kimsenin dönmediği o yollar
Bizim için açılmış bir kapıydı belki.

Kentin duvarlarında çizilmiş yüzler gibi,
Bir iz, bir yarım kalan hatıra,
Bir zamanlar bu sokaklarda adım adım,
Sanki her köşede bizi bekleyen bir sır vardı.
Senin gülüşünde saklı bir şarkıydı bu şehir,
Ve o eski şarkının nakaratında sessizce kaybolduk.

Gün biterken, hani o karanlık çökerken kente
Bir nefes aralığında durup dinlerdik.
İsimsiz anıtlar, kırık pencereler, boş koltuklar,
Hepsi senin varlığında tamamlanır,
Ve ben, gözlerindeki şehrin içinde kendimi kaybederdim,
Bir daha bulamamak umuduyla.