Caddeler Şiiri - Asya Yıldız

Gökyüzünde uçuşan kelebekleri özledim,
Toprağın kokusunu.
Belki de benim! doyumsuz olan.

Caddelerde yürümek istiyorum adım adım,
Başım yukarıda.
Saçlarım uçuşsun istiyorum.
Kelebekler gibi...
Özgür olsunlar.
Kimse karışmasın onlara,
Kimsenin düşüncesine,
Görüşüne bağlı kalmasınlar.
Savrulsunlar rüzgarın estiği yöne.
Plaka taşlarını saymak istemiyorum.
Ne kadar yol katettiğimi de.
Gözlerimi,
Alabildiğine uzağa sabitleştirmeliyim.
Ve o noktaya hiç bir zaman ulaşmamalıyım.
Yorgunluğu tatmamalıyım.
Anlamı ne olursa olsun,
Yabancı bakışları da hissetmemeliyim
Yapışmışcasına üzerime.
Benliğim ve ben.
Caddelerde...
Mesela, yine o köşedeki büfeden almalıyım sigaramı.
Tatlı bir tebessümle teşekkür edip,
Köşedeki satıcının bakışlarına yakalanmadan
Geçip gitmeliyim.

Düşüncelerim diğer dost düşüncelerimin tiryakiliğinde
Kendinden geçmişken götürmeli
O çok sevdiğim minik ayaklarım beni.
Kokusunu özlediğim toprak ile,
Yüksekliğine hayran kaldığım ağaçlar arasında
Bulmalıyım kendimi oturmuş bir köşede.
Oynayan çocukları da izleyebilmeliyim.
Tüm uğraşlarıma rağmen
Hatırlamakta güçlük çektiğim
Çocukluğuma dönmeliyim böylece.
Belki bir küçük anı yakalar beni,
Sallanan salıncağı izleyen dalgın bakışlarımda.
Fotosentez, sigaramın dumanını özümlerken,
Ben de yaşamımı irdelemeliyim.
Ve yine kararlar almalıyım kendimce.
Çok önemsediğim…

Ardından, kaşlarımı düzeltip –nedense-
Ve yine nedense ellerimi yavaşça oğuşturup kalkmalıyım.
Hareket vakti.
Aynı yoldan geri dönmeliyim.
Müptelası olduğum alışkanlığımla…

Caddelerde yürüdükçe bulurum kendimi.
Daha bir yaklaşırım; anlarım.
Caddeler gibi hep susarım...