Çabuk gel oğul Şiiri - Hatice Nayır

Kimsecikler kalmadı oğul
Bu kent kimsesiz şimdi
Bir sen, bir ben, bir de kardeşin
Sonbahar kapımıza dayandı
Düşlerimiz bir bir karaya vuruyor belki de
sen de gideceksin
çiçekler mevsimsiz solacak yüreğimde

Kaç yalancı bahar yaşadım
Avuçlarımda yalnızlığım
“üzülme anne “diyorsun
Üzülmemek mümkün mü gidişine
kan revan bir dünya
ve savaş çığlıkları arasında
kanamamak mümkün mü?

İçimdeki hüzünde sen varsın
yüzünün yansımaları, sesin
ve hala ellerimde kokun…
Defterimin arasında kaç gül kuruttum
Kaç umut unuttum keşkelerimde,
bilsen oğul…
Yaşamak sizinle yaşamak
Ama bak,
Artık bu koca kentte
Kimsecikler kalmadı oğul…

Kırmızı bir kırmızı ki gecem, sorma
ay kuyusuna düştü belki de
yıldızlar kıranlara uğradı
ağır bir hastalığın pençesinde bulutlar
batan güneşi benden sakladı

Sen gidersen
bütün sokaklar sana çıkacak oğul
tüm pencereler kapalı kalacak
Gözyaşlarımı yıldızlara asıp
ben seni
adressiz bir sokakta gizleyeceğim

ezber bozmaya kalkma oğul
çabuk gel
dünyayı yeni baştan kurmak için
kırmızı geceleri maviye boyamak için
hepimiz için
kokun ellerimden gitmemişken
çabuk gel
Ben seni
pembe bir baharda bekleyeceğim.