Çabalarken Şiiri - İbrahim Yay

Kendisi ile çelişen cümlelerim soğuttu beni...
İnsanlardan, yaptıklarımdan ve kendimden.
Atamadığım adımlarım başkasının oldu hepsi.
Yerime geçenler anladı; vazgeçmişim her şeyden.

İnce sözlerimin ardında saklanan birikmiş hakaretler.
Yoruyor beni ağzımdan çıktığından çok daha fazla...
Kim tutar elimi endamıyla, büyük bir nezaketle?
Hep aklım orda, burda kalmadı küçük bir parça.

Dağılmışları gördükçe her bir bölünen yarım gidiyor;
Bilmediği, göremediği veya istemediği kişilerin,
Onların dağılmış veya parçalanmış olan kısımlarında,
Daha da bölünüyor sonunda kaybolana kadar.

Belki hastayım, bir nevi yastayım kendi içimde...
Bilmediklerim, görmediklerim, yaşamadıklarım...
Her birinden bütün bir parça koparsalar da verseler,
Anca o zaman doyar belki bu ilgiye aç ruhum.

Çocukluğumu çocukluğumdan feragat ederek yaşadım,
Büyüdüğümde insanlara sorunlarına çözüm bulmaya çalışırken.
Aslında neresinden bakarsan bak bunları büyüyünce anladım,
Arasında insanların ezilip hem de büyümek için çabalarken...