Ç o c u k Şiiri - Figen Gönülver Yarar

usulca yaklaştı
gözleri gözlerime değdi

mahcup, kaçırarak bakışlarını

''okul param için''dedi
yere bakarak utançla.

yalanını gizliyordu, safça

elindeki, mendili uzatarak
'İster misin, abla bir tane''

''ne kadar'' dedim, gülümseyerek
''ne verirsen'' dedi, sevinerek

bu defa ben kaçırarak gözlerimi
''sen hiç okula gittin mi? ''

bakarak gözlerime
''hayır hiç gitmedim'' dedi

almaktan korktuğum cevabı aldım

para verip mendili geri verdim
''başkasına satarsın''

Israrla geri verdi
''mendili alırsan, parayı alırım''

'bir şartla
bu inançla haykıracaksın
seni okula göndermeleri için
doğru olan hareketi yaptın
ama en doğru hareketi
kendin için yapmalısın”

s u s t u

''anlaştık mı? ''
dili tamam dese de
gözlerindeki umutsuzluğu
yüreğindeki burukluğu gördüm

''inanırsan onları da inandırırsın
önce kendin inanmalısın''

gözleri ışıldadı birden
kararlı bir sesle ''tamam'' dedi

umuda doğru yola koyuldu
defalarca ardına dönüp
gülen gözleriyle bakarak.
uzaklaştı, kalabalığa karıştı
hüznünü bende bırakarak..

Yarınların belirginsizliğinde akıyorken zaman, ötelenen güzelliklere kilitlenir bakışlarım;
asılı kalmış bir sessizlik sallanır dilimde.