C a r m i n a Şiiri - İrfan Özcan

Carmina!
Ey gönüllerin durdurak bilmeyen seyyahı
Kaderimi keder(im) le boyadığından beridir
Ne düğümü çözüldü yolların
Ne dilime döktüğün kurşunlar eridi
Bundandır susmaya aşinalığım…

Sen sağırdın Carmina!
Benim dilsiz olduğum kadar sağırdın sen…
Sözümü sükûtuna düğümlediğinden beridir
Kendi kendimin yabancısı
Kendi yaramın acısıyım
Bundandır tenhalığım…

Bilmezdin Carmina!
Şiir sendin, dünya sendin, cennet sendin
Evvel sendin, ahir sendin/Bilmezdin
Mavi sendin/Bilmezdin
Cümle âlem bilirdi de; sen bilmezdin Carmina…
Masumiyetini karlı dağlara gömdüğünden beridir
Düşürdüğün düşlerimizle düştüm
Süpürdüğün harflerle süpürüldüm
Sildiğin mısralarla silindim.
Ve kayboldum,
Acıyla ödüllendirdiğin şiirde.
Bundandır yalnızlığım…

Sen yoktun Carmina!
Hasret vardı, gurbet vardı, acı vardı
Gece vardı/Sen yoktun…
Ateş vardı, yangın vardı, mahşer vardı
Su yoktu/Sen yoktun Carmina
Ki; gönül ülkemi terk ettiğinden beridir
Her sokak başında bir cellat vurdu boynumu
Geceler seni sayıkladı
Ben bizi sayıkladım/Yoktun...
Bir bir boynunu büktü tenime ektiğin laleler
Kendi nefesimde boğuldum.
Bundandır sessizliğim
Bundandır ıssızlığım…

_/__
Carmina!
Söyle, eyy gri şehrin -masmavi- günahı
Söyle şimdi!
Taşıyabilir misin bunca “ah”ı? ..

18.03.2014/Edirne