Buzul Yüreğim Senin Eserin

Gülümün rengi gecenin gözlerinde soldu
Eskittim yalnız kurduğum düşleri
Derinliklerinde gezindiğim ruhunun
Yamaçlarından düştüm apansız, kaybettim kendimi
Paramparça oldu hislerim…

Eski bir aşkta tükettim bütün yaşanmışlıkları
Çoğalttım hüzünleri bir bir
Ve, seni kendi yalnızlığıma kattım…

Koyu bir gecede, ellerim boşluğa uzandı
Seni aradım her gölgede
Yüreğimin sesini kendime pusula yaptım
Caddeler sokaklar aştım, boş yüreklerden geçtim
Asırlar ötesine gittim Mecnun’u gördüm çöllerde
Leyla ile selamlaştım…

Sensizlik dehlizlerinde dolaştım
Yüzüm soğuk duvarlara çarptı
Hırçın bir iklimde karlar yağdı
Daha tomurcuk açmadan aşkımızın üstüne
Buz gibi bir aşkın içinde üşüdüm…

Titredi gecenin yalnızlığında sevdam
Tutunduğu geceler sabahla aldattı yalnızlığımı
Yıldızlar önce göz kırptı uzaktan
Sonra onlarda yok olup gittiler sabahın seherinde…

Sen, son eserini tamamladın bende
Ruhumda buzuldan bir ülke yaptın,
Ve eserine son kez uzaktan bakıp
Sessiz adımlarla buzul yüreğimden uzaklaştın …

Ve yeni gelen gün, ışığıyla selamladı ruhumu
Ama yetmedi güneşin gözleri bile
Ne içimdeki zindanı aydınlatmaya
Nede yüreğimdeki buzları çözmeye..
Ve ben…
Buz gibi bir yürekle cehennemin kapılarını çaldım

Gülşen ÖNCEL BOSTANCI