Buzul Çağı Şiiri - Şerafettin Kaya

Yitirilmiş umutların
Kıyılarına vuran dalgalar kadar uzağım
Bu kara parçasında sana.
Güneş,
intihara açılan gökyüzünün
aralığından sızan
kırmızı bir halkadır şimdi boynumda.

Gözlerimden kan damlıyor
İçtiğim her şey köpürüyor
Ters mi baktım tanrıya
Terten mi öğrendim iyiliği
sevmeyi de mi
İlk dokunuş neresinedir aşkın
Tükendim gördüğüm herşeyden

Hangi ayakla başlasam yürümeye
Çıkamıyorum kendimden...

Ah ruhum, ah sen sen
sen diyorsun ki;
kimsesiz bir sokakta,
kuşların karnavalına kilitleniyor
gözlerim
açmıyorum gözlerimi
ne karanlığa ne aydınlığa.

Gecenin içinden gelen
Bir düş dokunuyor
dudaklarıma
Antarktika türkülerine uzanıp yatıyorum.