Buzul Çağı Şiiri - Necip Yılmaz

Sular çekiliyor yeryüzünden
Terketti bulutlar gökyüzünü
Çiçekler özlemle bekliyor
Çocuklar,
Yoksullar,
İhtiyarlar,
Her canlı bekleyişte.

Merhamet çekildi kalplerden
sevgi anlamsızlaştı,
Taşlar, topraklar, tenekeler, tahtalar köşe başlarında
Evler eşya müzesi
Gönüllere yer yok hayatta

Dondu her şey
kelimeler birer ok,
cümleler makineli tüfek
kitaplar uçaksavar gibi geliyor üzerimize
en korkunç patlamalar parçalıyor bizi
hayat kaynağımız sular akmaz oldu,
çatlıyor dudaklarımız
altın bardaklar köşelerde boş duruyor
fincanlar