bUzlU sİslEr sIcAk bUhArlAr – 02

b E n İ m b İ r t A v A n I m v A r

Monolog.
Müzik.
Şarap kadehleri.
Açılmış iki şişe beyaz şarap.
Deniz kıyısı.
Gece.
İkizler.

Gece son derece romantik sona erdi.
Önce komşuları dolaştı gizlice,
Sonra sokakları;
Zamanın gerisine yönelip,
Geçmişin ayak izlerini takip ederek gezinirken birden;
Geleceğe zıpladı.

Sapsarı bir perukla hayatının en mükemmel
Oyununu oynadı sahnede.
Alkış sesleri dinmek bilmedi.
Coşkulu kalabalıkça sarıp sarmalandı,
Öpücüklere boğuldu.

Bir sahil beliriverdi ansızın.
Kumsalda birisiyle sevişti.
Üstü açık bir ciple bu kaçıncı gelişi
Hep aynı tat vardı, hep o aynı haz.
Sevildi doyasıya, okşandı kucaklandı,
Şaraplar içti Ay ışığında;
Fısıldaştı kucağında sevgilisinin.

Yine sahnede buldu bir anda kendini.
Bu kez de uzun kıvır kıvır dalgalı saçlar,
Kestane renginde dökülmüştü omzundan;
İçindeki çığlığı yükselttiği bir rolü canlandırıyordu
Güzel bir şarkı çığırırcasına
Bütün kıskanç gözler ilk kez gıptayla izledi, gördü;
Ve alkışlar, alkışlar.. Onun içindi yalnız
Ve geleceğe söylüyordu bütün ezgiler.

“Ah, anneciğim! ” diyor küçük bir kız, “Öyle güzeldin ki! ”
Yeni ergenliğe geçmiş güvenli bir erkek sesi de:
“Anne çok nefisti” deyip kucaklaşıyorlar.

Sonra yine o sıcacık battaniyenin içinde,
Güçlü kollarca sarmalanmış,
Okşayıcı sözleri dinlerken buldu kendini,
Gökyüzünde sayısız yıldız kırpışı,
Mırıltılı dalgaların serin esintisinde:
“Ah, sevgilim; gerçekten mükemmeldin! ”
Bu da hayatının en değerli varlığının
Erkeğinin sesiydi.

Hüzünle uyuyor hüzünsüz uyanıyor,
Gözleri açık, düşlerde geziniyor.

(şarkı)

Benim bir tavanım var.
Yorganımın içinden başımı çıkarıp bakarım.
Soğuk kış geceleri bana güneşi doğurur.

Kırmızı-beyaz pötikareli boğam,
Gülümser koltuğumun altından o zaman.
İkimizin de yüreği ürperir
Göz yaşlarımı tutamam duygudan.

Hiç kimse
Kimsesiz değildir,
Ben bile!

Benim bir tavanım var,
Yorganımın içinden başımı çıkarıp bakarım.
Soğuk kış geceleri bana güneşi doğurur
Bana güneşi doğurur
Bana güneşi doğurur…