Buzgun Şiiri - Emrah Gürel

Gözü dalmış, uzakta hala kulağı.
Sözü bitmiş onun, koymuş son noktayı.
Bir titreme vuruyor incecik ellerine
Arada bir.
Masa başında duvara bakıyor.
Yırtıyor sakinliği, sessizliği.
Kulak çınlatan bir sessizlik.
Ayna yanı başında, bir eli masada,
Bir eli gözünde.
Herkesin gözünde durgun.
Kendi gözünde ama hala eli.
Kıyamıyor kızdırmaya onu doğa.
Doğal hali değil bu,
O dargın, kırgın.
O buzgun, soğuk.
Dahası yıllarında gizli.
Belli belirsiz bir girdap.
Hayalini bile yaşayamadan
Hayal bile edemeyeceğini, kendine
Layık gören,
Hayalüstü bir
Vurdumduymazlık.
İtirazsız, başkaldırısız bir yüz.
Ne kendini seveni aratıyor ona gönül,
Ne de geri getiriyor eskileri
Ömür.

(15.Ağustos.03 Cuma 03:16)