"buzdan kanatlar" Şiiri - Hüzün Masalı

Biliyorum, hakkım yoktu seni sevmeye.
Sen aydınlık yarınlardın, umut dolu;
Ben ise kanadı yaralı bir kelebek,
Yarını olmayan...

Ama olmuyordu işte,
Söz geçiremiyordu insan yüreğine.
Ne “sevme” diyebiliyordu,
Ne de böyle delicesine bağlanma, körü körüne...

Savrulup dururken
Uçsuz bucaksız gökyüzünün derin yalnızlığında,
Ansızın sana rastladım.
Kaçmak isterken, daha da çok bağlandığım
Bir sevda türküsüydü sesinin derinliği...

Neyine bağlandım bu kadar;
Ben de bilmiyordum.
Isındı işte kalbimin en soğuk tarafı,
Yüreğinin sıcaklığına.

“Beni sev” diye beklemedim ben...
Anla istedim sadece,
Biraz anla beni.
Varlığının yokluğunu yaşarken içimde,
Sen hiç anlamadın beni.

Bir parça umuda tutunup
Cesaretlendirdim yaralı kanatlarımı.
Belki uçup da varabilirim
Yüreğinin aydınlık yarınlarına,
Konabilirim diye belki
Çiçek açmış kuytularına...

Yarına olan umudum gibi
Tutunmak isterken sol yanına,
Yarının hiç olmayacağını bilemeden
Kapıldım işte,
Buzdan adamın soğuk esen deli rüzgârlarına.

Yok oldu kanatlarım
Ve düştüm yokluğunun
En keskin uçurumlarına...

Ve son verdi hayat,
Kelebeğe yazılan ömür yolculuğunun
En güzel çağlarına...