Buzdağım... Şiiri - Şafaknur Yalçın

Yaşam muhakemesi yaparken kendimle
Birde bakıverdim ki su gibi akmış yıllar...
Yazılmış,yazılmamış ve yarım kalmış sayfalar önümde,
Mevsimler sanki sonbahar...
Her şeye küsmüşken ben,kıskandım akreple_yelkovanı
hala çok iyi anlaşıyorlar diye...
Yemek mi? bir somun ekmek mi?
Ben onları yiyip bitireli yıllar oldu.
Şimdi yere dökülen kırıntıları topluyorum.
Hiç bir şey tat vermiyor şu an,
Ne yeşil,ne mavi nede beyaz...
Sadece tek rengi görebiliyorum,gökyüzümü kaplayan zifir siyah..
Şarkı dinlemeyi de sevmiyorum artık,şiir okumayı da...
İçimi acıtıyorlar sanki,üstüme üstüme gelerek,haykırarark çaresizliğimi.
Kendimlede konuşmyı bıraktım bu aralar
Ağzımdan dökülecek kelimeleri biliyorum çünki,korkuyorum.
Ben hiç böyle olmamıştım be dostum
Sorma bana ne oldu diye ne olur.
Bu sıralar hüzünü tadıyorum..
Çok acı versede,çok zor olsada onunla yaşamayı öğreniyorum.
Yanan ateşleri söndürdüm ben,hiçbir ışık yok dünyamda,istemiyorum.
Sadece içimi ürperten şu karanlık gecelerde,bir buzdağım var artık...