Buz Ve Lodos Şiiri - Adem Karafilik

sancılanan zaman

sarkıt ve dikitler

oluşturuyor içimde

bazen Moro

bazen Bosna

renk değişiyor

…

şimdi Mısır

gün dönüyor

yarın biz

susuyor dünya

çoğalıyor ölüm

mevsimler değişmeden

kış içinde kış

zemheri içinde zemheri

Mısır oluyor bazen

Myanmar oluyor

Arakandan kan akarken

ateş içinde ateş

elleri bağlanarak yakılırken bir çocuk

boğulurken insanlık nehirlerde

tanklara göğüs gerilen alanlarda

kurşun yağarken

yeni katiller yetişiyor

dört bir yanda

…….

arkama bakmayı bırakamıyorum

ruhuma dikilen sarkıtlar

acıtıyor içimi

dayatılan dikitler parçalıyor

bakamıyorum aynalardaki

acının yansımalarına

tutunmak için aranan bir dal

çıkmak için bir basamak

gözlerde esir alan mavilik/grilik

karadziç insansa eğer

ben neyim

ben insansam

şaron kim

susuyor dünya

çoğalıyor ölüm

ne çok acı yağıyor coğrafyaya

ne çok

yağmur sularını kirletiyor

yeni yetme şaronlar

insan kasapları üretiliyor

dört bir yanda

bir bakıyorsun Türkistan’da

bir bakıyorsun Bosna’da

yeni maskelerle

Arakan’da Gazze’de

Kafkasya’da

Çeçenya’da

bazen esed

bazen sisi oluyor

beyaz güvercinler

sindirilmek isteniyor

leş kargalarıyla

susuyor dünya

çoğalıyor ölüm