Buz Ve Kül Şiiri - Naime Özeren

Hep sana doğru akan bir nehirdim
Bazen deli dolu, bazen durgun
Aktığım ovamdın, yurdum…
Bilmezdim dur- durak, uyku-dönek
Hep sanaydı en güzel şarkılarım
Gece gündüz hep seni sayıklardım
Bu böyle sürecekti ölenedek
Duymadın
Yoruldum…

Suyun örtüsü buz
Örttüm sevgimin üstünü usulca
Üşümesin diye
Buz tuttum…
*
Ve bir ateştim sevginle alevlenen
Yandıkça kor olan, fakat tükenmeyen
Rengi sen, ışığı sen, sıcaklığı sen
Bilmedin
Kahroldum…

Ateşin örtüsü kül
Örttüm üstünü külle usulca
Sevgim hep sımsıcak kalsın
Üşümesin diye
Şimdi benden arta kalan
Sadece bir avuç kül
Kapılıp hoyrat rüzgâra
Savruldum…/