Buz Mevsimi Şiiri - Mesut Arslan 2

Uzun bir yoldan geliyorum
Hala köy okulunda soluduğum
Tebeşir kokusu var ciğerlerimde
Yatılı okul gecelerini saymazsak
Yarı neşeli ve açık gri bir cocukluk
Buzdan mevsimler yaşadım
Tek odalı, kerpiçten köy evinde
Sobasında türlü yanmışlığı tenimin
Bitişik nizam yer yatağında
Bir düzine hayat, uyuyorduk.
Bazen korku dolu, gözü açık
Bazen derin bir yorgunlukla
Aynı sabahı göğüslüyorduk sonra.

Uzun bir yoldan geliyorum
Bir dönem yirmi yasindaydım mesela
Ve yine ilk dizelerimi tek geçiyordum.
Bir başka iklimin, aynı mevsiminde
İki ranza arasından agirliyordum sabahı
Tarihini ve saatini not düştüğüm
Aceleye gelmiş, devrik ve arabesk
Ama yine de lirik ve coşkulu
Kimi zaman bilinmeze ithafen
Çoğu kez yalnızlığa ve vuslata
Lakin her zaman aynı ilhamla
Kareli defterime, iyi bir yazıyla
Şiirler biriktirdiğim yirmili yaşlarım

Belki de bu yüzden uzadı yollar
Gri cocukluktan bu yana
Gittikçe koyulaşan tonlara doğru
İlk kez kırışmış bir alınla
Daha çatık ve daha haşin bakiyordum aynalara
Artık öncekilerden kalabalıktı mevsimler
Bir zamanlar ellerimin içinden geçmediği
Tiftik gibi saçlarım seyrelmişti
Aynı aşklarım, heveslerim gibi
Seyrelmeyen bir tek ilhamım kalmıştı
O hep ilk günkü kadar nezih ve güzeldi
Lise yıllarımın pastoral bir baharında
Edinmiş ve hiç seyreltmemistim onu.

Geride kalan o kıvrımlı, çok kavisli
Topraktan ve derin çukurlu
Ne zaman hatırlamaya kalksam
Kafamın içinde tozları bu yolun
Daha ne kadar uzayacak meçhul
Farklı iklimlerde yine de
Aynı buz mevsimini yaşayacağım belli ki
Belli ki daha kurallı olacak siirlerim
Ama daha okunaklı, asla...
Hevesle biriktirdiğim ilk cümlelerim ah!
Şimdilerde hoşnutsuz ve gayri samimi
Ama hâlâ lirik hala ağlamaklı
Bir zamanlar tenimdeki yanıklardan
Şimdi ruhumdan....