Buz Kesiyor Etten Bedenim1

Bu bir öykü, bu bir riya çıkmazı. Tüm yaşanmışlıkların bir köprüde omuz omuza karşıya geçebilme çabası…

Oğlan sever, kız sever, el sever, el sevilir…
Bir çıkmaz bu, bir avuçta iki karpuz taşıma imkansızlığını kabulleniş…

Sen bendin,
ben de sendim.
Aramızdaki antlaşma,
son nefese giden,
bir sevgi birleşmesiydi nefeste.

Gün gün,
yıl yıl,
ve, bir ömür gibiydi kavlimiz…

Zamanı tanımamak için,
saatleri sormazdık birbirimize,
sen benim kadın sesim,
bense sen gibi konuşurdum,
hayata, hayatımla…

Saçlarına ilk kez taktığım,
bal sarısı tokayı,
bir ömür saklayacağım dediğin,
kavlimizdi andımız sevgiye…

İLK BAKIŞINI YAŞATIYORUM BİR GÖLGE GİBİ…
BİR PERDE İNMİŞ GÖZ ÖNÜME GİBİ,
SAKLIYORUM SENİ KENDİMDE…

Seni sakındığım ellerime,
avuçlarıma bakıyorum,
YOKLUĞA AVUÇ AÇMIŞ SANKİ ŞİMDİ…

Saçlarını savuran rüzgâra bakıyorum,
yüzüne çarptığında kıskandığım rüzgâra bakıyorum,
soğukluğunu yüzümde hissediyorum, yokluk savaşı gibi, savaş bu, soğukluk…
Bedenimi ısıttığı zamana bakıyorum, güneşin…
Senden bana doğru yansıyan ışıklarına bakıyorum, yangın alevi gibi kızartan yüzüm, donuyor şimdi…
GÜNEŞ SOĞUR MU YÜZÜMDE, BUZ KESİYOR ETTEN BEDENİM…

Yılların ardındaki sana bana bakıyorum, büzüşmüş dudaklarımın altındaki dişlerimi sıkışım, kamaştırıyor diş diplerimi, yüzüm buruşuyor.
Ekşimtrak yeşilimsi bir koku gibi, tat gibi isteksizliğim fırlıyor pencere camlarına doğru…
Perdenin ardında ki cama yapışmış seni görüyorum,
ne bu sana bakma isteksizliğim diye kendime kızıyorum.

Oysa seni göreceğim diye, geçen zamana erişemeyişim hiç itmezdi beni…
Ve ben,
HASRETLE ÖZLEMLE SENİ BEKLERKEN, SEN OLURDUM…
Hasret olurdun yüreğime yapışan,
ses olurdu, canım deyişinle,
kaç yaz, kaç sonbahar dinlemiştim bu benzetmeyi senden.
HÂLÂ KULAKLARIMDA DÜN GİBİ, “CANIM NABER” DEYİŞİN…

İsim söylemek yasaktı,
bize özellikli olmalıydı, birbirimizin hitapları,
SEN BANA “FIRTINA GÖZLÜM”,
BEN SANA “DÜNYAM”, DERDİM “DÜNYAM”…

Ne hoş bir kelime “dünyam”, yılanı deliğinden çıkaracak gibi zavallımsı bir kelimenin tarif ettiği ben…
ZAMANLAR MI UZADI, BENİM SABRIM MI TÜKENDİ?

Tükenmek sevgide, yumurta çatlaması gibi kolay mı acı yaşatır her damardan kalbe doğru yolculuk yapan kanla yürekte…
Yürek mi kalp mi demek doğrusu bilmem ama,
BENİM YÜREĞİM ACIYOR…

ACI ÇEKMENİN TARIFİ BİR OFF ÇEKMEKSE, NE KOLAY…
Unut gitsin, bir off çek bitsin…
İNSANIN BİTMESİ BU KADAR KOLAY MI Kİ…
BEN BENDE HÂLÂ BİTEMEDİM…

Bilir misin mezarlık ne kadar kolay kazılır, sok makinayı, vur kepçeyi açılsın.
Bilir misin ne kadar çabuk gömülürsün?
BİLİR MİSİN GÖMÜLÜNCEYE KADAR NE KADAR ACI ÇEKİLİR?

SEVGİ ÇIKMAZ SOKAKTA DOĞAR…
Belki yanlıştır, mutlu sevgiler vardır, ve var olsun bütün dileğim…
BENİMKİ ÇIKMAZ SOKAKTA DOĞAN SEVGİYMİŞ…

DİYECEKSİN Kİ PİŞMAN MISIN? TEREDDÜTSÜZ… HAYIR…
Tekrar yaşamak ister miyim? .. Evet…
Ama nereye kadar? ..
İHANETİ TANIYINCAYA KADAR OLAN KISMINA KADAR…

Bir kişi çıksın ben ihanete kızmam deyip haykıran…
Ben yapamam…
AVAZIM ÇIKTIĞI KADAR BAĞIRARAK,
OMUZLARIM SARSILIRCASINA KADAR HAYKIRARAK,
KAHRETSİN, KAHRETSİN DERİM…

SENİ SEVİYORUM İLK HALİNLE,
İHANETE KADAR OLAN YAŞADIĞIMIZLA…
KIRK YIL GEÇTİ,
VE BEN,
HÂLÂ KAHRETSİN DİYE HAYKIRIYORUM…

MEĞER SEVGİDE GÜZEL GÜNLER YAŞANIRKEN NE GÜZEL ŞEYMİŞ,
SENİ SEVİYORUM DİYEBİLMEK…
Yüz yüze gelmeyle seni seviyorum demek ne güzelmiş meğer.

HAYAT SEVGİ KIRBACI İLE DÖVÜYOR BENİ…
Bense hâlâ acıya katlanıyorum…
Kalemimden dökülen her kelime, omuzlarımı sallarcasına içimi titretiyor.

Sorun şairlere, hayatımın en büyük aşkını yaşıyorum diyen şair BAKİ’ ye, dünya durdu “hayat düştü” diyen şair “Ökçe’ ye, hayat nerede düştü, dünyanın en büyük aşkının bittiği yerde mi düştü? Benim ki nerede düştü,
DOĞMADAN ÖLEN GİBİ, ÇIKMAZ SOKAKTA DOĞAN AŞK GİBİ,
yaşamadan öldüren aşk mı, bu sevgi seli? ..
KAHRETSİN… BEN SENİ ESKİ HALİNLE SEVDİM…

Görmez sevmez mi olsaydım, neden seviyorum dedim ki, çocukluğumda balonumu patlatan arkadaşıma da mı kahretsin diyeyim…

Bezdim sana yazmaya,
kendimden de bezdim,
bir kez, keşke sevmeseydim, deseydim,
bitecekti bu iş…
Ve, hayat bir yerden bu yere getirmeyecekti beni…

İstesek de istemesek de,
buradayız işte…Ve,
HÂLÂ BEN SENİ SEVİYORUM DİYORUM…
Bir terbiyeci gerekiyor bu düşüncelere,
Bir dost,
bir yüz,
bir “saklı yüz”,
bir “hırçın kedi” belki de, yetemiyor hâlâ bana, bir de can dostuma bir şey demek geliyor içimden…
Kahretsin bu kör dövüşü, yaşamı…
Kahretsin bu acı çemberinden hâlâ çocuklar gibi atlamaya çalışan, düşüncelerimi.. Hayat, sevgiyi çıkmaz sokakta bulmazsan güzel galiba…

Hayat bir çıkmaz sokakta başlayıp, bir ambulansta bir acil servis kapısında bitecek galiba, bu ben seni seviyorum demekle… Siren sesleri kulaklarda kalan son acı haykırışları olarak…

Sevmek acıyı,
acı yüreği,
yürek sevgiyi kaybetmemek için,
bedenini terk ettiği gibi, bir şey bu,
bedenin sevgiyi çekmesi…

Amma geç olmuş, uykum geldi bu kitabı okurken sonuna gidemeyeceğim. Belki de bir başka gece yeniden dönerim, ben seni çok seviyorum satırına.

Dünlerde yaşanmışlıkların,
donuk resimlerinin,
tek tek kareleri bu,
gözlerde kalan…

Adına anı denilen,
ıstırap resimleri bu…

Resimlerin altında imzasızlık bu,
kime ait,
kime söylenmiş, belli olmayan,
bir kayıplık düşleri bu…

Geri gelir mi,
unutulur mu,
asla düşlenemeyen,
kırık dökük görüntüler,
hareket edemeyen donuk belirtiler,
aşk mı,
ıstırap bataklığı mı,
acının ardına dolanan,
bir çıkmazda biten,
yeniden kayboluş mu …

Yoksa,
ÇIKMAZ SOKAKTA DOĞAN SEVGİ,
BEKLENEMEYECEK KADAR ACI VEREN BİR SEVGİ MİYDİ?

Belki de hayatımızı adadığımız…Beklemekle geriye gelemeyecek bir aşk bu…
Magosa