Buz Kesilmiş Gövdem Şiiri - Ergün Güngör

Buz gibiyim
Hayat bir türlü gülmüyor yüzüme
Bir kara hüznün kökünde can buluyor gövdem
Gözlerimde gün yorgunu akşamlar
Bir kara bir kara...
Ağzımda sözcüklerin hep aynı karanlık telaşı var
Uzaklar, kıvrılan bir sessiz dağ içimde
Buz gibiyim

Buz gibiyim ve
Üstelik u'mutsuzum yaşadığım çağdan
Yüzüne bahar güldüklerim
Ardımda neden hep güz
Üstümdeki tüm bakışlar neden hep
Hazan, kara kış
Bazı bulutlar neden böyle göksüz ve
Neden yetim bu kadar bazı sevinçler
Neden öksüz?..

Yüklemi elinden alınmış
Şaşkın bir cümleyim hayatın ortasında
- sensiz -
Tamamlayanım yok şiirden başka.

Kalakalmışım biçare
Yarım kalmış türkü ezgilerinde kederli kırık notalar gibi
Uzak dağ yalnızlıklarının tanınmayan öznesi ben
Hangi nesneye anlam yüklemeye kalksam
Oturtuyor beni hayatın varoluşsal garip soğukluğu..

İnsan kendinden ne kadar uzağa gider, diyorum
Bir başkasında ne kadar bulur kendini
Uzanıp yalnızlığımı okşuyor kirpiklerin
Ötelerin hudutsuz tenhalığında
Kelimem bulsun diye kelimeni
Ağzımda kaç bahardır çiçeklenmeye çalışıyor sesim.

Bulabilir mi diyorum insan 
Bir başkasının hazin yalnızlığında kendisini?

Ben hâlâ buz gibiyim
Halimi çözecek sıcaklar kaç mevsim uzağında benim?..

Ah...
Bazı sorular neden hükümlü bu kadar susmaya?