Buz Kalpten Yumuşak Tonlara Kaçış

Bilinmezlerinin dik yamaçlarında
bir patika yolu açsam
ruhunun sıcacık köşelerine doğru.
Ayaklar, eller kanasa keşfederken
vahşi taraflarının çocuk ürkekliğini.

Olsun kanlar yıkanır,
acı sağılır gizlice ama
vebali ödenebilir mi
seni herkes gibi kimsesiz feryatlara terk etmenin.

İnsan olmanın yumuşaklığı yönetir beni
yüreğimin sana her yardıma yönelişinde.
Bırakırsam eğer bir gün;
ardıma bakmadan
bana el uzatan birini arkamda!
Aynı boşluğa
bende mahkum olurum
korkusu ile! ! ! ! !
nasıl koyarım başımı huzurla yastığıma.

Sana geldiğim yollara şimdi çiçekler ekeceğim,
sende topla ve kalbinin heyecanlarına bırak kendini
gül koksun nefesin.

Koşarak gittiğin hedefler kadar ilerdesin.
Ömrüne güzellik, yüreğine sevgi değsin.