Buz Gibi Yalnızlık! Şiiri - İsa Yılmaz

buz gibi yalnızlık
ölü denizlerden kopup da geliyor
şimdi
külleri savrulan ölülerin ruhları ile dolu yüreğim
kapının ardında kalan tüm dostlarım için
hani yüreğimi çiğneyip de gidenler için
bir mum yakıyorum
yalnızlık mabedinin loş duvarlarına
buz gibi yalnızlık onlardan mirastır bana
ne acı ki yalnızlığın zifiri karanlığını
küf bağlamış odalarını
yine onların anıları ile aydınlatıyorum
aydınlanmak denirse tabi
acıları koyulaştıran bir ışık
usul usul mabedimin sessizliğini dolduruyor
ve
o kimsesiz duvarların gizli odalarından
imkansız aşkların alaylı gülücükleri duyuluyor
götürün beni buradan
bu ölü ruhların bedenlerinden çıkartın beni
kurtarın vicdansızların ölüm çarklarından
yalnızlığa ve karanlığa da razıyım
azad edin beni vefasız aşklardan
ve sahte dostluklardan
...
buz gibi yalnızlığa da razıyım
bir ölü soğukluğunda yaşamak
ama
asil ve onurlu
ama
sessiz ve yalnız! ...