Buz Devri Şiiri - İzzettin Coşkun

geçen gün buz devri filmini izliyordum
Biraz utanmışlık
birazda etkilenmişlik sarmıştı beni
türünün son örnekleri olan
İki tane mamut ilgimi çok çekiyordu.
bir an duygu seline kapılıroldum

insan türünün son örnekleri ikimiz olsaydık
İnsanlığa son verir miydin?

Mesela ben seni yinede çok kıskanırdım
düşünüyorumda ikimiz tek kalsak bile dünyada
beni yinede sevemezdin.
yani senden yana sanki
'allahın ceviz ağacını kesmiş' gibiyim..
bir acayip gazabı azaplık içindeyim...
iki mamut iki dünya
ve iki ayrı hayat olurduk
sen benden nefret ederdin
bende nefretini bile severdim.

sen benden kaçarken,
benimle oynuyorsun
hissine kapılıp saklanırdım biryerlerde
ama seni bulamazdım
etrafı arardım
hayatın arama motorunda
seni tarar gibi yapardım
bir sonuç bulunamadı
diye cevap gelirdi büyük ihtimal.

Bu dünyada ikimiz kalsaydık
bunun hayali bile başkadır
biliyorum hiç süphesiz
benimle konuşmazdın bile,

belkide kendini bu duruma
kabul ettirmemek için
insan ırkına son verirdin
bir angut kuşu kalbimle severdim
ölümlü dünyada ölesiye,
ağlayarak
gülesiye tapardım sarılabilme umudlarımla
Bütün senlilik hallerine
toprak olurcasına.
gazellere dönmüş yaprak olurcasına
seninle olmayı denerdim...

bir palamutun peşinden koşup
ama birtürlü yakalayamayan
bir sincap olur bu yüreğimin umudlu halleri..
bazen tutar,
bazende kaybulmuşluk yutar
ama peşinden koşmak istemekli atar kalbim.
bu devir öyle bir devirki
çok severek kaybetmenin çağında eriliyormuş.
adı buz devri olsun bu devri haraplığın.
üşümek,
Titremek,
Umudlardan kaymak var sadece.

10.04.2013