Buz Şiiri - Özge Özgen

Bu henüz cümlesi tamamlanmayan bir dünya sevgilim
İçinde güvercinlerin
ve atlı karıncaların dolaştığı bir gökyüzü bulaştı bana

Ben, ucu bucağı olmayan kör bir bıçağın ucundaki
derin yarayım

Sense, koca ayaklarınla üstüme basan
bir hoşçakal
gibi duruyorsun orda

Yüzümden acımasızca geçen gençliğimi hangi çiçeğe anlatmaya kalksam

Yağmura köşeden bakan bir cam kenarım oluyor aynı zamanlarda

Bazı şeylerin tesadüf olmadığından bahsediyorlar
Sonra bir uzaklık düşüyor araya

Ve öyle sanıyorum ki, ayaklarımla gökyüzüne yürüme fikrinden
pek hoşlanmıyorum

Yatağıma senden önce yayılan sesin
Tenimde ki
buz yığını ile sevişti günlerce

Dişlerimde hala kereste izleri

Biliyorum bundan sonra
Okul sıralarında ağlayan bir çocuğu oynayacağım

Herkes gibi kareli bir defterim olmayacak

Uçuş uçuş eteklerinizden,
Kumalık bir serüvene dönen sevgilerinizden bahsetmeyeceğim kimse

İkinci durakta beklediğim
o son ayıpla
sıkıştırılmış
Bir kaç yolcu da geçecek arkaya

Önlerde düğmesiz pantolonlu adamlar

Ve sararmış parmaklarında soğuk
yolcular olacak

Bitmiş sıgara paketleri ile sırıtarak

Geçecekler ön koltuğa

Radyo tiyatrolarını anımsatan yüzünü ikiye ayırdığım koyu renkte
perdelerim olacak

bütün cümlelerimin yarım kalmış halini

Tamamlamak da
kolay olmayacak

Biliyorum

Biliyorum

Ucuza gideceğim

Sevmenin o yarı çıplak halini
koyu bir laciverle boyadığım yüzüme anlatmak kolay
olmayacak

İncinmişliği alıp elime kimseye gösterememe gibi bir derdim var kendimle.

Yağmur inceldikçe
İçeriye doluyor gökyüzü

Bana, gün yüzünü göster..

Özge Özgen