Buz Şiiri - Cem Kamalı

Bir inci gibi dizerdim aşkı ölüme,
İncinirdim biraz, biraz buruk.
Bakmayın,
Acıdan değil bu söylediklerim,
Bir kibrit parlaması kadar küçük,
Bir ormanı yakacak kadar etkiliydi benim güneşim.
Şimdi nerede o ışıklar,
Nerede ömrünün sonuna gelmiş sokak lambaları?
Yalnızlıktan değil bu söylediklerim,
Yalnız değilim elbet.
Dostlarım,
Can evimi yüreklerinde taşıyan insanlar,
Bir yangını değdirmiyorlar sevinçlerime.
Kaçak yollarla yaşıyorum,
En çok da kendimden kaçıyorum işte,
Aynalardan, aynalardan..
Satırları dize getiriyorum şimdi,
Elimde camı kırık bir gaz lambası,
Yarası soyulmuş kalbimin ufuklarını aydınlatıyorum.
Bir mum diktim geceye,
Rüzgâr ateşi es geçiyor,
Bir gençlikti bir zamanlar,
Zaman, esip geçiyor.
Elim kolum bağlanmış,
Ah..
Bu yüreğim dağlanmış,
Aklıma geliyor yine yıldızların buz yüzü,
Ve her heceye selam duruyor,
İçime hapsolmuş gökyüzü..
(CMK)