Buz Şiiri - İdris Çetin

Adını duyunca ürken olur,
Seni, en çok kutuplardan tanırız.
Kutupların meşhuru sensin,
Bir de boz ayı.
Sen, dünyanın dengesini taşırsın,
Yüce Allah’ın takdirisin.
Bu, sana verilen kutsal görevi,
Dünyanın en ücrasında savunursun.

İnsan çok acımasızdır,
Verilen göreve ihanet eder,
İnsan, bazen çok nankör olur,
Doğanın dengesini durmadan bozar.
Küresel ısınmayı tetikler,
Seni ve doğa dostlarını eritir.

Sen, eriyorsun durmadan,
Dünya eriyor, hayat eriyor…
İnsanların bu doyumsuzluklarına,
Artık dayanamıyorsun.
Dünya hızla ısınıyor;
Ve durdurulamayan sona yaklaşıyor.
Kıyamet, bir gün mutlaka kopacak,
İnsanlar delikten deliğe kaçacak…
Buz kalpli insanlar,
Doğaya ve buzullara düşmanlıklarını,
Acımasızca sürdürecek…
Doyumsuz dünyanın,
Sözde güzellikleri,
Buz kalplileri çarptıkça çarpıyor,
Çarpılanlarsa dünyanın güzelliklerini,
Topa tutuyor durmadan…
Ahiret mi hiç umurlarında değil.
Kalpleri temizler, buzulların soğu,
Mikropları yaşatmaz…

Yol boyu giderim,
Yüksek rakımlı yerlere çıkarım.
Kışın yollarda kar çok,
Yollarsa buzullarla tuzak.
Buz kalpliler kaza yapınca,
Kuyruğuna basmış misali,
Buzlara küfürler yağdırır.

Yol, ışılar yıldızlar gibi,
Her taraf, yıldız yıldız olur;
Ay, yere iner,
Yıldızlar, onu kuşatır;
Buzlar gözbebeğin aynasıdır,
Bakmasını bilene,
Kendini orada görene…
Üzerine basınca çıkan sesler,
Seni gökle buluşturur,
En ince tefekküre daldırır…

Tuz, senin en büyük düşmanındır,
Üzerine dökülen tuz taneleri,
Gözyaşlarını sele döndürür,
Sen ağlarsın, tuz güler,
Sen sel olursun, tuz gider…
Buzlar ve buzullar;
Banim hayat kaynağımdır.
Rabbimin bizlere,
En büyük lütfüdür.
Sizi anlayan sevinir,
Sizinle arkadaşlık edinir.

24. 12. 2006
Akdağmadeni