Sevgi ruhun minnettarlığını taşır bedende... Büyükten küçüğe ve nesilden nesile... Sabır büyütür nasırlı eller toprakta. Gelinciklere borç verir hayatını bir kadın.. Yıllar önce aldığı borcun yerine minicik bir diyet olsun diye... Sonra bir adım daha öteye; büyüyüp yürüyecek dağlara yol verir sırtından... Sevgiyle yücelen ruhundan...
Kendi başarılarımı kıskanmamalıyım... Giyindiğim çuvallar yakışmaz sonra, korkuyorum... Zamanın donduğu anlar da olmasa peri bacalarından ibret almazdım sabır adına... Yüzyıllara meydan okurcasına ayakta kalmak, tüm darbelerden sonra var olabilmek ve oldum diyebilmek... Riyakarlık değil bu, heder etmedim sevgiyi...
Ölsem bile ölmemeliyim şimdi. Yalnızlığa kurduğum bulutlardan inmeliyim, dondurulmuş zamanlara bir şimşek gibi çığlıklar eşliğinde sessizce... Çözülsün artık zamanı hapseden buzlar... Unutmadan devretmeliyim borçlarımı gelecek neslime... Yorgun bedenlerden almalıyım ruha can katan ağır sevgiyi kendi sırtıma...
Oğul beni değil; torununu al sırtına... Sen de yol ver büyüyüp yürüyecek dağlara...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta