Büyüyor s’onsuz ağrılar içimde

Parmak kıvrımlarımda büyüttüğüm bavullar dolusu hayallerimi saldım yılkıya ,
sadece senin düşlerine düş olmak için...
Ve ben toprağını terk etmeyen yağmurları ,
bahara hiç küsmeyen çiçekleri ,
Haziran’ın ilk dolunayında
kahve kokulu akşamları ,
kendimi, bütün çocuksu yanlarımı bıraktım sevgili ;
Adına aşkına yakışır masalda seninle var olmak için!.
Olmadı...
Sayende gördüm , suyun merhametini kuşanmış kalbimin n’asıl avuçlarımda yandığını
Ve öğrendim;
En ağrılı ölümün ecelden değil ,
Kalbin dağlarına inen, z’amansız ayrılık rüzgarından olduğunu..

Hangi ara büyüdüm sevgili ?
Hangi ara mühürlendim ,
ayet ayet gençliğimi düren bu aşka .!
Gecenin kuytusuna uzanan mehtap misali ;
Çat kapı sızdın kirpiklerimin arasından şehrime !
Baharı muştulayan sözlerin,
Açık denizleri andıran bakışlarından
geriye,
çöl kurusu sessizlik kaldı.
Şimdi bir düş’ün gölgesinde alımlı v’ahlar kaldırır başını.
Hüzünle öper kalbime gül diye ektiğim
Senden miras kalan çürük aşk tohumlarını.

Ah Kalbime attığı taşları gül bildiğim cancağızım ..
Bütün seyirleri gökkuşağının renklerine çıkan,
Soluksuz bir yolculuktu hayat ;
Ta ki aşkın gelip nefesimi kesene dek!
Ne zaman ulaştım ömür tüketen derin iç çekmelerin çağlarına!
Daha bırakamadım şöyle gönlümce bir kahkahayı dağların doruklarına !
Oysa Uçurtmanın kenarına yazdığım şiirler dokunacaktı (gök)yüzünde ki bulutlara.
Ve yağmur olup yağacaktı (yer)yüzündeki acının oyuklarına.
Ellerimde açan çiçek çiçek nasırları , parmak uçlarımda biriken tomurcuk tomurcuk kan damlacıkları,
hangi ara kalbimde yuvalandı ..

Ah Kalbim ki;
Şimdi yorgun bir yanardağ!
Sabrını yitirmiş, çatlama raddesinde telaşlı bir taş!
İflah olmaz acılar mayalanır ruhum ve bedenim arası arafta.
Ah benim zavallı kalbim , düşmüş yolun halden bilmeze vefasıza,
ayrılık yelleri eser şimdi sokaklarında.
Mezarlıklara atılan çiçeklerin hüznü düşüyor yüz çizgilerime,
Yağmasın yağmurlar üzerime .
Ben bozkırın toprağıyım
Bilirim Aşk bir daha asla yeşermez kalbimde.

Tarifi imkansız ,
Büyüyor s’onsuz ağrılar içimde
Öyle bir sızı ki;
Seher vakti güller kanar
Suyun içinde ateş yanar
Bir matem ki
Aynı ağıt yankılanır
Bütün kuşların seslerinde
Yer ağlar, gök ağlar !
Bu hazin son senin eserin sevgili;
Giyin kuşan alları !
İrkilip adınla u’yandığım esmer gecelerin hatırına ,
Son defa b’ak uzaklara dalan gözlerime,
Kalbim kara yaslar içinde...