Büyüsüz Şiiri - Işık Demir

Saat on ikiye, on iki kez vuruyor.
Büyü bozuluyor işte.
Sen ve ben aynı geceyi,
Ya da aynı günün bittiğini
On iki kez haykıran zamanı,
Faklı tenhalarda tamamlıyoruz.

Bir mağaranın en dibindeki
Nem kıvamında artık tüm sevişmelerimiz.
Dokundukça birbirimize,
Tepeden tırnağa buza kesiyoruz.
Ve bu gecenin sonunda,
Kimse kimsenin peşinden koşturmayacak
Elinde cam ayakkabılarla.
Adımız kadar iyi biliyoruz.

Aşkımız;
Kaygan ve akışkan.

Yalnızlığımız;
Alabildiğine durağan.

Sarkaç on iki kere gidip geliyor aramızda.
Sırayla kendi suretimize çarpıyoruz.
Şimdi kaybettiğimiz kanlar gerçek.
Baksana,
Doğan güne nasılda damlıyoruz.
(IŞIL DEMİRDELEN)