Ben bilirim nice bayramları,
çocuklar bombom şekerleri ile,
dolaşırlar yanaklarını şişirerek…
Ellerinde üçbeş kuruş ve,
yol ararlar dolaşmaya,
yanlarındaki canları ile…
Ayaz yerler,
ıslanırlar,
bilmezler ıslandıklarını,
güneşi aranırlar,
oysa çoktan gitmiştir güneş,
sevilenler diyarına…
Üşürler…
Titrerler…
Sımsıkı tutarlar ellerini birbirlerinin,
bakınırlar,
gök kuşağını ararcasına ufuklara…
AMA GÖREBİLDİKLERİ UFUKLAR,
ONLARIN DEĞİLDİR…
ŞAŞIRIRLAR…
Baka kalırlar ıslak gömlekleriyle,
birbirlerine…
ANLARLAR…
Ama söyleyemezler…
KONUŞAMAZLAR…
Dudakları titrer,
yumarlar gözlerini,
SARILIRLAR BİRBİRLERİNE…
Omuzuna koyar başını,
sessizce ağlarlar kimsesizliklerine…
DUYMAZLAR BİRBİRLERİNİ..
ÜZMEK İSTEMEZLER…
ÜZÜLÜRLER...
ÜZÜLÜRLER...
Büyüseler de, hep çocuktur onlar bayramlarda…
Belki de bizler…
Mustafa Yılmaz 4
Kayıt Tarihi : 10.12.2008 12:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kimsesizlikleriyle bayram yaşayan, can çocuklarımıza ve, canlarımıza ithaftır...
TÜM YORUMLAR (2)