Buyurun Cenaze Namazıma Şiiri - Mahmut N ...

BUYURUN CENAZE NAMAZIMA

Cenazesi kılınmaz
Caiz değil demiş
Hoca Efendi bana

Allaha bin sena
Ne soydum
Ne sömürdüm
Ne kul hakkı ne zina
Helal kazandım helal yedim içtim ama
Namazımı da kendim kılamam ya..

Şükür yaratana
Hani ben de korkardım
Borçlu gideceğim diye O na

Kuşlar balıklar
Yunuslar
Nasreddinler
Demokratlar
Güzel insanlar
Er kişi adına
Buyurun cenaze namazıma..

Allah bilir ya Softa Efendi
Gayrı cehennem farz oldu sana
Yargı yaratanın
Bu senin görevindi
Ölenden de helallik dilenmez ki..
Kıvran dur,... de hadi..

Mahmut Nazik 27 12 2011 Mersin

Bu yaşanmış bir hikayenin, şiirimsisidir.

Bir adam vardı bizim orada. Adına sarı bilmem ne derlerdi.
Her gün elinde oltası, yanında 9- 10 yaşlarında oğlu, derisi karnına yapışmış köpeği balık avlamaya giderken görürdüm onu. Güneş yanığı kupkuru tenleriyle, fakirlikleri, sefaletleri her yanlarından akıyordu. Bazen de yaşlı teyze birlikte giderlerdi.

Nedendi bilmem kimseye ne selam verirlerdi, ne de kimse onlara selam verirdi hani. Sanki bir suçlu gibi önlerine bakardı hep baba oğul.
Ben okula gidip şehirden ayrılmak zorunda kaldım. Sonra geldiğimde alışmışım ya her gün o saatte baba oğul ve o köpeği görmeye görmeye; sanki bir eksiklik hissettim. Anneme sordum..
Adamacağız kanala düşüp boğulmuş. Mahallenin imamı da Onu camide hiç görmedim diye cenaze namazını kılmamış. İşin garibi diğer hocalar da kılmamış.
Bizim oralarda kimse sorgulamaz Hoca haklı mı; haksız mı; şeriatta yeri var mı yok mu, diye. Öyle ya fetva yetkili yerden.. Ama bir de o çoluğünün çocuğunun düştüğü durumu düşünün. Ne büyük bir utanç, eminim Anamuru terk etmişlerdir.

Onu için zavallı annem, her cuma gelse: Aman oğlum camiye git, sonra Sarı Meymetliyin cenazen ortada kalır! , diye zorla da olsa bizi cumaya gönderiridi.
Ben de: Anne ne canını sıkıyon, o dirinin görevi, ölü kalkıp da namazını kılcak değil ya, dediğimde
‘Oğul oğul yoksulluk zor, ne ahreti, ne dünyası, her yeri dardır, hasrettir yoksulun. Ölüsü de dirisi de sahipsiz.’ Derdi de bizim için kaygılanırdı kadıncağız.

Oysa nice varsıllar gördüm, kimse sormadı cumaya gelir miydi, gelmez miydi; kimse sormadı namaz kılar mıydı, kılmaz mıydı? Hem de cenaze namazında sureleri çektire çektire, duaları uzata uzata okurlar; en az beş kişilik cenaze namaz kılarlar da Amin! demekten usanır, bir hoş olurduk.

Bir kamyon kul hakkı da olsa, hoca efendi: ‘Hakkınızı helal ediyor musunuz? ! dediğinde, askeriye bandosu gibi hep bir ağızdan, ve aynı anda ‘Helal olsuuun! ’ deriz ve piru pak tertemiz göndeririz aşağıki dünyaya.

Meymed emmiye ağıt yakan da olmadı, benden gayrı ardından. Bir kızı vardı duyduk onu da birileri alp gitmiş, kimse bilmez nere gitti nasıl gitti. Herkes bir şey söyledi ardından.
Hani yoksul insan olcağına, bitli bir köpek o da olmazsa sütlü bir inek ol ondan iyi galiba. Ya da bir sepet. Bari sen eli değil el seni taşır. Ne dersiniz?

BU SARI MEYMED’E AĞITTIR.

Ah zavallı sarı Meymet
Bir oltası varı Meymet
Genişlesin su dar dünya
Öldü diye gayrı Meymet

Mutluluk solladı geçti
Herkesler daladı geçti
Bir kızı var bir köpeği
Yaşamı yaladı geçti

ne bir ekmek ne su verdi
gelen yerdi giden yerdi
hırsız değil arsız değil
ağzı olan bir şey derdi

başı yerde suçlu değil
herkes düşman haçlı değil
sesi titrer içli gibi
gelen derki meymed eğil

ne yaşadı ne bir güldü
ekmeğini yüze böldü
muhanetin canı çıksın
günde yüz bin kere öldü

Ah zavallı sarı Meymet
Bir yediği darı Meymet
Dünya sizin olsun gayrı
Sizi üzmez gayrı Meymet

Mahmut Nazik 27 aralık 2011 Mersin