Büyümüşte küçülmüş bir Çocuk

Kirpikler kepenklerini açınca
Hayat çizgisinin ışıkları süzülür içeri
Çocukluğunu uyanır gözler...
Yüreklerin kendini arayış aleminde
Gölgeleri eksilte eksilte
Yol giderken nefesiyle yolcu.
Sığınışlar, etlerin kemiklerle
Kaynaşması hayali.
Sadece kuşlar özgür......
Kafasını âlemde dağıtırken
Yalnızlığını gezinir ezgiler.

Bir kurtuluş olmalı
İlkbaharın yapraklarında
Çiçek açarken
En ucunda dalların umut...
Bir "yorum" rüzgârın ıslıklarında
Savrulur O imdat peşinden
Toplanırken bir kuytuya sessizce
Suçlara itilişleri......
Bırakır tepesinde ağlasın gölgeler.

Sevmeklerin sevilmeyişleri...
İstenmeyişlerin kucağında azap.
Yalanlar hırpaladıkça yüreği
Alıp başını gider nefes...
Göçmen kuşların peşinden uzaklara.
Bulutların arkasındaki
Kutlanan Yeni bir doğum gününün
Çığlıklarında ağlarken bir çocuk
Bazı O geç kalmışlıklar...
Gecenin karanlığına sokar gündüzü.

Af dileyişlerin gözyaşlarında...
Pişmanlığını bile duymadan
Gövdeleri kovalayandır ölüm.
En son gören tanıklar da olmuş sanık
Örtün hepsinin üstünü toprakla...
Bırakın kendi haline vicdanınla uyusun
Büyümüş de küçülmüş bir çocuk.