Büyümeyen Çocuk Şiiri - Metin Hanlıoglu

Sensizliğine söylenen cümlelerim,
Gözlerindeki denizi arar oldu.
Çölleşen ömrümün serap toplayan ıssızlığında! ....
Kelimelerimi sana koşan sulara kattım,
Güllere sarıp sarmaladım onları.
Yeşilliğinde kaybolmak üzere,
Bir gecenin senden kalan sessizliğinde;
Sana yolladım…
Kabul buyur, ey sevgili,kabul buyur!
…………………………………………………..
Hani Yed-i Beyza diye bir mucize derler ya!
Hani Yunus’u saklayan yüce bir kudret eli var ya!
İşte öyle bir kapıya yüz sürsem,
Kabul edipte bu günahkar suratımı,
Ömrümü geriye sarsa.
Akrebi yelkovana bağlasa.
Ta çocukluğumun yıllarına hapsetse,
Zamanın senden ayrı geçen tiktaklarını,
O yüce makam!
Ve sonra,
Masum bakışlarının derinlerilerindeki denizi bulsam,
Sırılsıklam,
Ağlasam, ağlasam,
Marinanın sessizliğinde,
Sensiz geçen yalnızlıklarıma.
Yakamozlarını yıldızlara bağlasam,
Sana yazdığım şiirlerin satır aralarında…
Yaşadığım vefasızlıkları,
Çilelerimin yorgunluklarını dile getirsem,
Buruşmuş yüzümün çizgilerinde;
Gergeflere işlesem hayat hikayemi.
Ve sonra:
Yüzüne astığın ayın nuruna bağlasam kendimi;
Günahlarımı yutsa,
Hatalarımı uyutsa,
O gözlerindeki hasret kaldığım deniz,
Hadsiz ve bedelsiz.
………………………………………………
İşte böyle ey sevgili, işte böyle!
Hiç büyütemediğim içimdeki bu çocuk,
Hangi masalı anlatsa dinler,
Ne yöne dizgin vursa gideriz! .....
(MEÇHULİ 053659)