Büyümeye Özlem Şiiri - Nurhan Göktürk

Boş ver çocuğum bunları,
Herşeyi anlamaya kalkma.
Yarın çok şey anlamak zorunda kalacaksın.
'Ayşe neden ikide birde,
Evcilik oynar mısın? '
Doğru senin daha önemli işlerin var.! !
Hayır yavrum, sen daha oyun çocuğusun,
Nasıl olsa roller değişecek,
Sorunlar seni çepeçevre sarınca,
Kaçıp kurtulmak için asılacaksın zamanlara
Zamanlarsa seni çoktan terk etmiş olacak,
O zaman sana oynamaya vakit kalmayacak,
Büyüdüğünü anlıyorsun.
Çiçeklerin hep beyazını alıyorsun,
Her şeyi baştan sona çözmek istiyorsun.
Gözlerin hep ağabeyinin sigarasında,
Ablanın mini eteğinde,
Kulakların; ananla, babanın feryatlarında,
Sanma ki onlar mutluluktan uçuyorlar
Ağabeyin sorunlar yüzünden,
Sigara dumanlarıyla
Düşüncelerini,
Duygularını karartıyor,
Ablan mini eteğiyle gerçekleri,
Çıplak ve apaçık göstermeye çalışıyor,
Baban amirinin, memurunun hıncını anandan,
Anansa hep düşünü kurup ta elde edemediği,
Kürkünün acısını birbirlerinden alıyorlar,
Sana söz veriyorum küçüğüm,
Bir daha böyle ağzın dolarak gülemeyeceksin,
Bugün olduğu gibi yarında rahat olamayacaksın,
Sana öyle bir yarın bırakıyoruz ki! ! ! !
Kördüğüm...
Sen İskender değilsin elbette ki çözemeyeceksin,
O zaman kuşlar gibi ötseydim,
Kuzu gibi metleseydim.
Yo! ! yoo en iyisi hep çocuk kalsaydım diyeceksin....

Nurhan Göktürk
(Niğde)