Büyümemişim Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Seni arşınlıyorum odamda yol yol,
Seni arşınlıyorum duvardan duvara,
Döşemeden tavana,
Kapıdan pencereye,
İçimden içime,
Seni arşınlıyorum bir büyük karasevdada
Yine.

Duvarlarım sen sen olup gitmiş bana,
Kapım, pencerem sen sen olmuş,
Döşemem, tavanım,
İçine öyle bir uzanamadığım yatağım,
Başımı şöyle bir yaslanamadığım yastığım,
Dudaklarıma değdiremediğim aşım,
Gözlerimi hasretler içinde bırakan uykum,
her şeyimi sen sen eylemişim bana,
Kolay mı yıllar yılı bekleyip durmak bir yolcuyu,
Bir gelecek sanılanı,
Bir gelmesi bekleneni?
Ben onun içindir ki her şeye benzetip duruyorum
Seni.

Sımsıkı kapatmışım kapılarımı,
Bırakmışım bir kendi keyfine evreni,
Fırlatıp atmışım kendimden dışarı, kendimden uzaklara,
Düşmüşüm bir senin derdine yıllar yılı.
Sen işte bana bu kadar azsın ve bu kadar çoksun.
Sevmişim bir elkızını, ‘Nuh’ demişim,
Belli ki; ben hala onsekizindeyim elkızı, ellerkızı,
Büyümemişim.

(ELKIZI ELLERKIZI isimli Serbest Şiirler 'inden >73-74/100)