Büyümemiş Islıklar Şiiri - Nurullah Karagöz

Umursamaz bir anı gibi dolaşıyorum ben o parkta,
ıssız bir orman büyüklüğünde,
sessiz bir gelişi özleyerek,
daha süt emerken ben,
kendi varoluşsal geçmişimde,
kayboluyorum.
Türküler belliyorum,
ağır ıslak nağmeleri olan,
bir kadın tanıyorum,
morarmış bacakları,
topuklu giyinmiş,
süslenmiş te biraz.
eteğinde bahar çiçekleri resmedilmiş.
Annem ve ben başladık bu hikayeye,
o doğurdu ve ben de devam ettiriyorum işte....

süslenen herkes baharı karşılar mı,
kurdelalı kızlar,
öpüşür mü parklarda,
genç oğlanlarla.
bizim bir geçmişimiz var,
kucağımızda bir çocuk,
büyüyen düşlerimiz.
Delikanlıyken geçirdiğimiz paslı zamparalık zamanları.
sonra ben,
ölüm ve bizim köyün zamansız maceraları,
ben ölüm ve hayatın buruşuk yüzü,
ben ölüm ve süslü kızlar,
evlenmeye hazır, dudaklarındaki makyajdan belli...
Turşu bidonu önünde çömelen ninem,
kucağında bir cocuk taşıyor,
sürahiden,
içirilen şalgam suyu,
sofralarda silik göz yaşları,
ananemin mutlu gülümseyişleri,
bir baharı arayan benim.
kendi belirginleşmelerim.

bir leş buldum dün doğada,
dişleri çıkışmış,
kokuyor.
çocuk olmak,
sanki sapanla kovalamak tarladan baykuşları,
üşümek bir yamaç sırtında,
annemi ve kendimi,
ağrılarla anımsamak.
kuşağım bükük,
turşu bidonu devrilmiş.
eğleşen kediler parkta,
suskunluğun canına okunmuş.

Sevgi ve bütünsel ilhamlar,
burada,
hep yüz üstü bırakılmış...
çarşıda dolaşmakta bir kadın...
burnunda tunç bir hızma,
siper almış kahraman gülümseyişleri,
kol ve bacaklarına kazınmış olan,
dövmeler ve ses eden benliğin iştihası...
süslü kadın,
sevgilisini buluyor bir parkta,
gözlerine bakıyor onun.
adamsın.
Onu tutuyor ve alnını öpüyor.
onu bağrına basacak lakin,
korkuyor.

erişte ve bulgur,
kilim üzerine serilmiş.
ben bir çocuğum,
ıslıklarım henüz büyümemiş.

2022