Büyümemeliydim Şiiri - Elif Kaçmaz

Yürüdüm yürüdüm
Yollardan çiçek değil cesaret toplamak için
Uğradığım her limana kendimi bırakmak için
Uzun tenha ve karanlık olan bu sokaklar değil
Benim en karanlık köşem, içim...

İstedim ki yalnız bir vehim olayım zihinlerde
Haberdar olmasın kimse varlığımdan
Sustum sustum da
Döktüğümde içimi yanımda sandığıma
Gök ve yer birleşti, ezildi yüreğim aralarında

İçimden kırlara su değil zehir aktı
Durduramadım
Şimdi düşünüyorum, düşünmem gerektiğini
Şimdi yoluyorum, yersiz ümitlerimi,
Şimdi besliyorum, karanlık düşlerimi
Ve durduramıyorum bu haksız ilerleyişi

Heyhat, bilseydim bir kentin sokaklarında koşan,
Minik elli ve minik ayaklı o çocuğun
Dünyayı dolduran saflığını,
Ve dahi bendeki o denli büyük yalnızlığı
Yoluna taş koymaz mıydım içimde büyüyen çocuğun

Sordum: Ne yapmalı unutmak için
''Sus'' dediler
Sus ve dinle
Dilin döndükçe yanılacaksın
Ve yanıldıkça büyüyecek