Büyümek ne zor şey be anne,
Acı veriyor insana…
Hani sevmediğimiz şeyleri
Zorla yedirip içirirdin ya
Büyürsün diye diye,
Büyümeyi marifet sanırdık biz de...
Büyükler aldatıyor be anne,
Tutulmuyor verilen sözler,
Dövüyor,sövüyor,
Hak-hukuk tanımıyor büyükler;
Ortalığa dökülmüş,
Kişiliksiz kimlikler,
Kimliksiz kişilikler;
Para gibi harcıyorlar sevgiyi
Çıkarları uğruna,
Gülüyorlar namus,ahlak
Dediğimiz kavrama;
Körpecik,su damlası bedenler,
Yok satıyor pazarda…
Hani erken uyuturdun ya,
Çabuk büyüyelim diye,
Hep uyanık olmak gerektiğini,
Neden öğretmedin bize anne?
İnsan büyüyünce görüyor çirkini,
Büyüdükçe öğreniyor acı gerçekleri;
Dayanamıyorum bu gidişe,
Kırk yılı devirdim ama
Soruyorlar ne zaman büyüyeceksin diye…
Canım yanıyor her büyüyüşümde,
Çocuk ruhum ölüyor,
Büyümek istemiyorum anne...
Kayıt Tarihi : 27.7.2008 18:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hiiiiiiiiiç...
Çok güzel yazmışsınız.Tebrik ediyorum.Anne olarak bu çocuğa cevabınızı şiir olarak bekliyorum...
Nerden baksanız, hangi pencereyi açsanız,
başka bir resim çıkıyor karşınıza.
Hepsi renkli, siyahbeyaz olanıda var arada.
Kimi Tutmuş Annesinin elini çekiyor sokağa,
Kimi girmiş sevgilinin koluna dönüyor eve.
Kimi büyümekten, kimi çocuk kalmaktan kaçıyor.
İşte hayat, yaşam bu işte.
Gerçekler Şiir'leşiyor şairlerin kaleminde..
Çok güzel bir şiir..Kutlarım Şair'i
TÜM YORUMLAR (6)