Büyümek İstemiyorum Şiiri - Esra Menekşe

Çocukluğumu istiyorum! ! ! ! !

Sepetime koyduğum düşlerimi, körebe aldanışlarımı, sobelendiğim köşeleri, ardından ağladığım kırılan oyuncaklarımı… Ben hiç büyümek istemedim ki, kim getirdi beni bu yetişkinliğe kim tuttu yürüttü ellerimden? ? Oysa ben hep acemi adımlarla koşmak istemiştim, belki de her defasında düşüp tekrar ağlamak… Elimden tutup kalkmayı öğretmelerini istememiştim, gözyaşımı silmeselerdi ağlasaydım yine düşüşüme…

Çamurlu ellerimi istiyorum! ! !

Kumdan yaptığım kaleleri, hani hep prensesi bendim ya Şatoların, işte onları istiyorum yine. Kim yıktı kumdan kalelerimi, kim batırdı kartondan yaptığım gemilerimi… Nerde resmini çizdiğim gökyüzü, denizler? Kucağıma almıştım oysa gülüşümle bütün doğayı. Hangi zamanda bıraktım ben o masum suretimi, kim çaldı gülüşlerimi?

Tozlu yollarımı istiyorum! ! !

Babamın ardından koşturduğum, gitmesin diye kapanıp ağladığım kaldırımlar nerde? Kim silecek şimdi gözyaşımı? Akıyor yine çağlayan misali yerlere, ıslatıyor kararan düşlerimi. Sevmeyi bilirdi ya ellerim, dokunmayı unuttu mutluluklara. Zıplıyorum yine göklere ama tutamıyorum bu kez yıldızları, neden bu kadar uzaklar? Avuçlarımdan kaçalı ne kadar zaman olmuş kim bilir…

Kırmızı eteğimi istiyorum! ! !

Ellerini öpmeliyim yine bıyıklı amcaların, sakallı dedelerin sonra avucumu açmalıyım o utangaç kız hınzırlığıyla… Gülümsemeliler bana avucuma harçlığımı bırakırken, okşamalılar yine yanaklarıma dökülen saçlarımı. Sevilmeye bu kadar alışmışken, büyümek ihanet değil mi avuç dolusu gülüşlerime.