Güz Gülleri Şiiri - Dağlar Özügüç

Küçükken söz dinlersek iyi adam oluruz
Birşeylere sahip olursak önemseniriz
Umuduyla biran evvel büyümek istedik
Güz gülleri gibi kısa sürdü çocukluğumuz
Bizde büyüdük kocaman iyi adamlar olduk
Ama hiçbirşeyin sahibi olamadık
Gül bahçesinin sınırına bile ulaşamadık
Yaşamda herşey çoktan paylaşılmış
O sınırlar bizden çok önce çizilmiş
Hayat denen bu oyunda küçük roller kalmış
Biz iyi vatandaşız görevimizi yaparız
Perde inince de sessiz sedasız
Geldiğimiz yere geri döneriz
Mahallenin güzel kızı Neriman da evlenmiş
Tiryaki menekşeleri bile solmuş
Yaşamak için geriye daha ne kalmış?

Boşuna bu kadar anlamlandırıyorlar
Hiç yenen oldumu bu hayatı?
Herkes birer birer yenildi ve toprak oldu
Buna rağmen gitmek ayrılmak zor geliyor
Oysa gelirken ne kadar halis’ti niyetimiz
yiyip içip biraz vakit geçirip gidecektik
Belki biraz sevecek azda sevilecektik
Nerimanın bahçesinden gül derecektik
Ne vardı bu kadar şekil yapmaya
Sonu olan boş şeylere bağlanmaya
Solgun menekşe kadar kısa ömürde

Boynu bükük papatyanın derdinden anlamadan
Para pul dünya malı peşinde koşan
Ona buna cimri deyip piyasa yapanlar
Karşıdakini kandırdığını sananlar
Kendini de sözde akıllı gören aptallar
Sanki geldikleri yere geri dönmeyecekler
Göçmen kuşlar bile gittikleri iklimden
Herzaman geri dönmesini bilirler
Kuş beyni ile alay edenler
Bir kuş kadar olamazlar
Bu nasıl akılsa bilemedim
Bu aklımla ben bu işi çözemedim?