Büyümek Şiiri - Reşat Öztoprak

Ben bir yangın büyüttüm
Koparıp gövdemin orta yerinden
Parçalarla harladım ateşi
İlk kıvılcım bendendi
Ve yayıldı git gide sonsuz bir ormana
Sonra bekledim yağmurları

Yoruldum, duruldum, susuldum

Fırtınalar sıyırıp bir kenarımı
Geçip gittiler öylece
Omuzlarında taşıyıp bulutları
Benden bir adım ötede
Sellerden taşan dereler gördüm

Gözlerim yaşlandı, bakışlarım
Ve çoğaldı uzaklara dalışlarım

Taşlar üzerinde bekleşen kurbağalar
Ölüm olmaması için hayat buldukları onlara
Derin derin iç çekiyorlardı
Sulara direnmeye çalışan
Titreye titreye sallanan sazlıklara bakarken
Güneşin bir an görünmesini bekliyorlardı

Hissetmekten usandım, kalbim kırıldı

Nazlı bir gelin gibi görünmeye utanıyordu güneş
Beyazların aksine siyahlar giyinmiş bir halde
Adını umut koymuşlardı
Zamanın bir yerinde
Sorasım geldi kendime
İnsan hiç umuttan korkar mı

Ben bir yangın büyüttüm
Gövdemden kopardıklarımla
Şimdi koca bir yarık durur
Rüzgarların toprakla doldurduğu
Kuru yaprakların içinde uyuduğu
Kopardıklarımın yerinde

Gecelerim zamana yenik
Uykularım kabuslardan bıkkın
Kulaklarım sese hasret

Tenim yoğrulduğum toprak gibi
Çatlamaktan usanmış

Bir yangın büyüttüm sönmemecesine