Büyüme Öyküsü Şiiri - Kamil Çağlar Aksu

ilk anneme sözüm geçti,
sonra oyuncaklar kölem oldu.

oynadım.

çocuktum,
herkes çocuktu..

hayal kurmayı öğrendim,
kendimle oynadım..

beyaz tebeşirin tahtada bıraktığı iz!
beyaz yakalık siyah önlüktü..
portakal soydu annem,
ben 'Ali gel' i yazdım.
annem bir portakal daha soydu,
ikiyle ikiyi çarptım..

ve
göğsümün sol yanında kırmızı kurdela.

okuyordum!

Atatürk'le tanıştım yavaş yavaş,
o beni çok sevdi, bende onu.
nisanla,mayısla,ağustosla tanıştım!
şiirler okudum törenlerde..

son uçurtmamdı!
ardından köprüler uçurdum hep,
bende birşeylerle kendi aramda.
sonra alışkanlık oldu büyümek;
ben olmayı öğrenmek için.

öğrendim!

bencil olmadım..?

annem portakal soymuyordu artık..
sonra birgün uzak ve yorgundum
meğer;

birşeylerin genelde ters gitmeye çalıştığı
birşeymiş hayat.
plastik su mataramdaki kokuyu
çoktan unutmuştum..