Büyülü şehir Şiiri - Hüseyin Özcan

ey istanbul,ey en derin sevdaların şehri,
şimdi bütün sokaklarında kalabalık bir yalnızlıktayım,
caddelerinin keşemekeşliğinde ıssızım,
koca umutların yaşandığı büyülü şehir,
sen bende bir mendil satan çocuğun gözlerindeki kadar,
küçük bir umut kırıntısı dahi bırakmadın….
boğazın üzerinde uçan yalıçapkını kuşları gibi,
giderim bir o yana, bir bu yana….amaçsızım..

ey yedi tepesi için, kaçbin yedi canın can verdiği şehir,
yedi tepene yedi büyümü yaptılar sevda adına,
çözülmeyen papaz büyüsümü serpiştirdiler
aşkları acımasızca yok etmen için….

şimdi dudaklarımda bitti bitecek sigaram,
ve cebimde sensiz yalnızlığım,
ve martılar ve hayaller ve kırılmış bir sürü umut,
ve hüzün dolu yüreğime eşlik eden gözyaşlarımla
vicdansızlığını seyrediyorum sahillerinde..

gecenin bu kör vaktinde gördüğüm binlerce ışık sızan evlerde
kimbilir ne hicranlar yaşanıyor
ve ne sevdalar boğuluyor birilerinin ellerinde….
gülerken içi kan ağlayanlar dolu içinde,
görmezmisin…
caddelerinde,sokaklarında, kaldırımlarında,
hayalet gibi dolaşıyor mutsuzluklar…..